"Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą."
Jk 2,19

"Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie."
Jk 2,17

"Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków."
Jk 2,26

PROMIENIOWAĆ CHRYSTUSEM
Modlitwa bł. Kardynała J. H. Newmana

Drogi Jezu, pomóż mi nieść Twoją woń wszędzie, dokąd idę.
Zanurz moją duszę w Twoim duchu i życiu.
Przeniknij i weź w posiadanie całe moje jestestwo
do tego stopnia, żeby moje życie było wyłącznie odblaskiem Ciebie.
Świeć przeze mnie; i tak bądź we mnie,
aby każda dusza, którą napotkam, mogła odczuć Twoją obecność we mnie. Pozwól jej spojrzeć i widzieć nie moja osobę, lecz tylko Jezusa.

Bądź ze mną, a wtedy będę promienieć, jak Ty promieniejesz;
tak świecić, aby być światłem dla innych;
całe światło, o Jezu, będzie pochodzić od Ciebie,
nic nie będzie ode mnie;
to będziesz Ty, promieniujący na innych przeze mnie.

Niech więc Ciebie chwalę, w sposób najbardziej miły Tobie:
promieniując na wszystkich wokół mnie.
Pozwól mi głosić Ciebie, nie głosząc;
nie za pomocą słów lecz przez przykład;
dzięki porywającej sile współczującego oddziaływania tego, co czynię;
jako namacalnego ogromu miłości, którą moje serce zachowuje dla Ciebie. Amen.

Modlitwę tę codziennie po Komunii Św. odmawiała bł. Matka Teresa z Kalkuty wraz z Siostrami.

Modlitwa Jezusowa powstała w pierwszych wiekach chrześcijaństwa - wśród mnichów na pustyni egipskiej w IV wieku. Ich duchowość - opuszczenie wszystkiego ze względu na Boga - nakazywała iść na pustynię, by całe swoje istnienie poświęcić na modlitwę i pogłębienie więzi z Bogiem. Pierwsi pustelnicy egipscy głosili, że wielbienie Stwórcy powinno odbywać się przez cały czas, a św. Jan Kasjan mówił, że: "Bardzo mało modli się ten, kto zwykł modlić się tylko wówczas, gdy klęczy". Inne powiedzenie znane z tamtych czasów to: "Jeżeli mnich modli się tylko wtedy, gdy staje do modlitwy, to nigdy się nie modli". Modlitwa nieustanna przybierała formę rozważania lub recytacji z pamięci i najczęściej szeptem tekstów Pisma Świętego, wersetów z psalmu, z Ewangelii lub innego biblijnego tekstu, który zawierał skondensowaną w kilku słowach prośbę o pomoc czy miłosierdzie albo też wyrażał uwielbienie Boga. Pozwalało to uniknąć rozproszeń, skupić myśli na Bogu i utrzymywać nieustanną pamięć o Nim. W ten sposób łączono pracę wciąż trwającą modlitwą.
Ten zwyczaj przetrwał wieki. Gdy w VII wieku Egipt, Palestyna i Syria dostały się pod panowanie arabskie, wzrosło znaczenie Konstantynopola jako ośrodka życia duchowego na chrześcijańskim Wschodzie. Zwyczaj modlitwy Jezusowej przeniósł się do Konstantynopola i był kultywowany w słynnym klasztorze Studytów, założonym w 463 roku i mającym szczególne znaczenie w VIII-IX wieku. Pierwszym wielkim, a może największym teologiem i mistykiem bizantyjskim był św. Symeon Nowy Teolog.

Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia. Ps 130

Dobrej niedzieli Wszystkim życzę.