Katholik25

Er war ein ganz normaler Mensch. Gott gewährte ihm reichlich Gnaden, und er war sehr großzügig darin, diese Gnaden sein ganzes Leben lang bis zu seinem Tod zu erwidern.

An die zur Heiligsprechung von Josemaría Escrivá de Balaguer angereisten Pilger (7. Oktober 2002) | Johannes Paul II.

Opus Dei - Hl. Josefmaria

No nos engañemos. La pederastia les importa un rábano. Recordemos que tantas izquierdas hasta pedían su legalización, no sólo en Holanda. Lo que quieren es destruir la Iglesia. La pederastia es una mera excusa, pues donde más se da es en el ámbito familiar. Pero, desde fuera, no podrán. De eso ya se encarga Bergoglio desde dentro y la cúspide. Por eso lo aplauden tanto, en especial los masones. ¿Porqué será?

AveMaria44

Cinquante ans après le début du Concile Vatican II, quelle fut et quelle est toujours son importance pour l'Église, à votre avis ?

Le Concile Vatican II fut la manifestation la plus solennelle de l'Église au siècle dernier, dans le prolongement continu de tout son enseignement précédent. Ses documents sont très riches, bien évidemment et comme Jean-Paul II et Benoît XVI l'ont demandé, nous devons relever le défi de les mettre en pratique, dans une fidélité totale, afin que Jésus-Christ et son Évangile touchent les cœurs et les esprits de millions de personnes. Lire et mettre en pratique le Concile c'est aimer l'Église toute entière.

Quel est le message central du Concile pour l'homme et la femme d'aujourd'hui ?

La synthèse n'est jamais facile. On peut cependant résumer tout ainsi : Dieu est proche de nous, il vient à notre rencontre. Il nous aime, nous l'intéressons et il compte sur nous. Avec sa grâce, nous pouvons lui répondre et faire beaucoup de bien aux autres. Le Concile a notamment rappelé que la sainteté, réponse totale à l'amour de Dieu, n'est pas un objectif concernant quelques privilégiés mais qu'elle est à la portée de tous puisque que nous sommes tous appelés à atteindre l'union avec Dieu en Christ, à travers notre vie ordinaire : la famille, le travail, les relations sociales. Le travail du Concile fut ardu. Plus de 2.500 pères conciliaires y participèrent.

Comment est-on parvenu à une unité véritable et à une unanimité pratique sur tous les textes approuvés alors que, dans les séances de travail, les positions sur différents aspects étaient non seulement différentes mais très souvent divergentes ?

L'Église est faite d'hommes et de femmes et il y a logiquement parfois différentes façons d'envisager les choses. Mais on aurait tort d'oublier qu'elle est aussi divine : Jésus-Christ promit qu'elle serait toujours assistée par Esprit Saint. Aussi, comme Benoît XVI le dit bien, la clé indispensable pour être à son écoute tient à ne pas s'accrocher à ses propres idées, mais à tâcher de voir quelle est la volonté du Seigneur pour lui permettre de nous guider.

A travers les documents du Concile Vatican II il y a le travail acharné de nombreuses personnes, mais il y a surtout la doctrine de Jésus-Christ et l'action du Saint-Esprit.

Comment se fait-il que certaines dispositions du concile aient été différemment interprétées ? Pourquoi Jean-Paul II et Benoît XVI ont-ils si fermement tenu à ce que ses conclusions soient appliquées en leur totalité ?

Le prélat, Recteur Honoraire de l'Université Australe.

On sait bien que le concile a été mal ou partiellement interprété dans certains milieux. Las causes étaient diverses et son message a coïncidé avec la diffusion du sécularisme et du matérialisme hédoniste si dommageables. Je pense, par exemple, à la perte du sens chrétien chez beaucoup de familles, à la baisse de la pratique religieuse, à la crise de certains membres du clergé et de la vie consacrée. Cependant, j'insiste, les textes du Concile sont très riches, beaucoup de ses enseignements ont déjà été mis en pratique, en partie, dans l'Église et l'on en voit les résultats : l'utilisation fréquente des Saintes Écritures, la responsabilité plénière des laïcs, en tant que membres du peuple de Dieu, etc. Cependant, le concile n'est pas un fait historique appartenant au passé, il est plutôt un projet qui se réalise et qui est assimilé petit à petit, avec plus ou moins de succès. Il faut aussi rappeler que l'Église est en pèlerinage dans le temps et que de ce fait, il nous faut toujours avancer avec une foi optimiste. Le bienheureux Jean-Paul II et Benoît XVI ont convoqué une nouvelle évangélisation en nous rappelant qu'il faut diffuser l'un des messages-clé du concile : nous sommes tous appelés à la sainteté, message central aussi dans l'enseignement de saint Josémaria.

Le Concile Vatican II est perçu comme la grande démarche pour « le dialogue de l'Église avec le monde ». Cinquante ans plus tard, le pape insiste de nouveau sur ce point-là. Comment un père, une mère de famille, un professionnel, un étudiant, un professeur sont-ils en mesure de dialoguer avec ceux qui ne connaissent pas la foi ou l'ont laissé tomber ?

L'Église est essentiellement missionnaire et le chrétien est toujours appelé à être un témoin de Jésus-Christ. Saint Josémaria assurait qu'on ne saurait séparer la vie chrétienne de l'apostolat, tout comme chez le Christ on ne peut pas dissocier son être de Dieu-Homme et sa mission de Rédempteur. Je pense que le premier défi de tout fidèle, mère ou père de famille, enfant, travailleur, intellectuel, prêtre, évêque, religieux ou laïc, est de bien se former et d'approfondir les raisons de sa foi. En cette Année de la foi , le saint-père nous recommande de bien connaître le Catéchisme de l'Église Catholique afin de dialoguer avec les autres et les inviter à partager le trésor que nous avons reçu, avec respect et en toute sincérité. Toute approche doit être ainsi faite. Or il y a un aspect essentiel : pour y parvenir il faut que les catholiques, nous nous appliquions à vivre le commandement nouveau : savoir aimer tout le monde, pour être au service de tous, pour les aider si besoin et pour corriger les autres charitablement.

Quant à la doctrine du Concile sur les fidèles courants quelle fut l'importance du message de saint Josémaria sur l'appel universel à la sainteté dont il parlait depuis 1928 ?

Les enseignements de saint Josémaria ont projeté une lumière sur la profondeur de la vocation à la sainteté que tous les fidèles reçoivent au baptême, au service de l'Église et du monde entier : des familles, des milieux professionnels, des plus démunis. Le bienheureux Jean-Paul II le manifesta ainsi en parlant de saint Josémaria comme de « l'apôtre des laïcs pour les temps nouveaux » et dans les documents officiels de sa cause de canonisation il est dit qu'il fut un « précurseur du Concile Vatican II ». De nombreux pères conciliaires ont affirmé que saint Josémaria a été un précurseur du message de cette assemblée de l'Église.

Quel fut le travail du vénérable Álvaro del Portillo , notre premier Recteur honoraire, dans les sessions de travail du Concile ?

Ce serait trop long et l'histoire elle-même se chargera de nous le dire. Ce qu'il a apporté a été reconnu par nombre des protagonistes. C'est un fait notoire, il y intervint, dès le départ, à partir de la phase pré-préparatoire et jusqu'à la fin du Concile. Je peux témoigner de l'appréciation de la Curieromaine à son égard, y compris celle de ceux qui ne pensaient pas comme lui. C'était un homme de paix, d'unité, de charité. Il scellait tout de son sourire serein au contenu fraternel : quand on travaille en équipe on apprécie les gens qui sourient et unissent. Concernant Don Alvaro, il y avait aussi son intelligence et sa capacité de travail.

La basilique Saint-Pierre lors des sessions du Concile Vatican II.

Que conseilleriez-vous à notre communauté universitaire pour qu'elle vive et tire un grand profit de l'Année de la foi récemment instituée par le pape Benoît XVI ?

L'Année de la foi est une très bonne occasion d'approfondir le message de Jésus-Christ et de travailler à notre renouveau personnel permettant la diffusion de ce message. C'est l'occasion d'apprécier la foi, de tâcher d'en vivre en chrétiens cohérents, d'aider à ce que les hommes et les femmes de notre temps y trouvent une réponse à leurs questions essentielles et en soient rassurés, encouragés, aidés. Pour ce faire, il faut travailler, se former et cultiver une amitié personnelle qui aboutisse à l'apostolat.

La foi doit être présente dans la vie universitaire et dans la recherche scientifique : Benoît XVI insiste dans la nécessité « d'élargir la voie de la raison » car il n'y a pas d'opposition entre la science et la foi : on serait plongé dans une erreur réductrice et médiocre si l'on agissait comme si dans la vie pratique, dans la science ou dans la vie publique, financière ou dans le travail universitaire, il fallait se passer de la dimension transcendante de l'être humain. Par ailleurs, la communauté universitaire doit être centrée sur l'éducation et la formation des étudiants, et ouverte aux grands défis intellectuels, tout en cherchant, en priorité, à servir la société là où cela est le plus urgent : la protection de la vie humaine à tous les stades de son développement , l'aide à la stabilité familiale, fondée sur le mariage entre un homme et une femme, la lutte contre la pauvreté et la marginalisation, la promotion d'une culture nouvelle, d'une nouvelle législation, d'une nouvelle mode, plus cohérentes avec la dignité de l'homme et de la femme, en tant qu'enfants de Dieu. Où chercher des propositions chrétiennes concrètes pour une société juste et solidaire, ailleurs que chez ceux que l'Évangile inspire et qui s'acharnent à travailler généreusement et avec perfection ? La société a besoin de gens bien préparés humainement, professionnellement et spirituellement. C'est donc une voie ouverte pour parcourir l'Année de la foi et à poursuivre par la suite.

Benoît XVI a convoqué une Année de la foi au moment où la fragilité de certains membres de l'Église est évidente et où le monde semble évoluer sur une toute autre voie. Est-il donc toujours le temps de croire ? À quoi bon toujours croire en l'Église ?

Comme je vous le disais, l'Église est faite d'hommes et de femmes : le péché existe, nous le savons bien, et Dieu appelle toujours à la conversion du cœur. Comme le fait le Pape, il ne faut pas ignorer les problèmes ni laisser tomber les personnes qui ont été l'objet d'injustices. Cependant, on voit désormais clairement que le monde a un grand besoin de Dieu et de la grâce qui nous parvient à travers les sacrements, dans l'Église. Les jeunes semblent le découvrir plus facilement et l'on est surpris de constater, lors des Journées mondiales de la Jeunesse par exemple, que l'Eucharistie, la personne du Pape et l'Église les font vibrer. L'Église est jeune et nous sommes vraiment dans le temps de l'espérance. L'Église cherche l'unité, elle promeut la paix et la solidarité, l'évangélisation est prioritaire pour Elle, elle veille sur les plus pauvres, elle est un phare de lumière face à la haine et à la violence qui sévissent dans tant d'endroits du monde. Dans ce contexte-là, les chrétiens doivent refléter le visage aimable du Christ. L'Église, notre Mère, est sainte, elle le sera toujours, en dépit de la conduite de certains de ses enfants qui ne s'ajuste pas à sa sainteté.

Saint Josémaria assurait qu'il avait « une foi à couper au couteau ». Pour avoir vécu aux côtés de ce saint, pouvez-vous nous dire en quoi cela consistait-il ?

Couverture de la revue qui publie cet entretien.

Cela tenait à la relation confiante avec Jésus-Christ qui imprégnait toute sa journée, à la dévotion filiale envers la Très Sainte Vierge et aussi à son humilité et à sa magnanimité. Il se savait peu de chose tout en étant conscient que tout ce qu'il faisait comptait si Dieu le faisait prospérer et il était ainsi encouragé à se lancer dans de grandes entreprises pouvant être un secours pour notre monde. Il y a de très nombreuses et de très grandes initiatives sociales, éducatives, religieuses qui ont vu le jour sous son influence. L'Université Australe est un exemple précis du souci débordant de saint Josémaria pour servir Dieu et la société toute entière. Il sut et voulut toujours s'appuyer sur Dieu tout en se cachant et en disparaissant personnellement pour que seul le Seigneur se fasse valoir.

Comment réaliser profondément que la femme et l'homme d'aujourd'hui ont besoin de raffermir leur foi afin d'être heureux en ce pèlerinage sur terre alors que notre monde, très souvent, ne tient pas compte de Dieu dans son projet de vie ?

Le vrai bonheur auquel nous tendons tous n'aura sa plénitude que dans la vie éternelle mais on y parvient déjà sur cette terre lorsque nous vivons dans l'amitié de Dieu. Saint Augustin l'a dit de façon magistrale : « Tu nous as faits pour Toi, Seigneur et notre cœur est sans repos tant qu'il ne repose en toi » . Je vous assure aussi que seul celui qui sent le besoin du salut peut ressentir le besoin de Jésus-Christ. Aurait-il quelqu'un aujourd'hui à se dire qu'il n'y a rien à guérir dans son cœur, dans la vie, dans son passé, dans sa vie présente ? Les chrétiens, nous devons être le doux visage du Christ pour les autres. Si nos amis, nos amies, toutes les âmes , trouvent chez nous ce visage fraternel, nous pourrons leur transmettre le grand message de l'Église : « N'ayez pas peur d'ouvrir toutes grandes les portes au Christ » (Jean-Paul II). Ayez le courage de tout risquer pour le Christ » (Benoît XVI). Le chemin du bonheur est toujours un chemin de générosité. Le Concile Vatican II nous le rappelle : la personne « ne saurait trouver sa plénitude personnelle si ce n'est dans le don sincère d'elle-même aux autres » (Gaudium cum spes, n. 24).

"Lire et mettre le Concile en pratique c’est aimer l’Église toute entière"

Quas Primas

Powyższy film przestawia wszystkie elementy przesłania św. Josemaríi na temat pracy. Podkreśla kilka podstawowych aspektów. Pierwszy: praca jako coś, co można ofiarować Bogu, pod warunkiem, że dobrze się ją wykonuje. Kolejna fundamentalna myśl: każda praca jest ważna. Znaczenie i wartość każdej pracy zależy od miłości, z jaką się ją wykonuje. Na koniec: praca jako służba.

Wszystkie te elementy, które składają się na relację pomiędzy świętością i pracą ujmuje szersza idea powszechnego powołania do świętości. Jest to centralna myśl przesłania św. Josemaríi, które jest przesłaniem Ewangelii. Powszechne powołanie do świętości w myśli, w nauczaniu i w życiu św. Josemaríi to nie tylko osobista sprawa każdego człowieka, świadomość tego, że wszyscy zostaliśmy wezwani do świętości. Zawarty jest w nim także inny aspekt, w istocie bardziej oryginalny i obiektywny - wszystkie możliwe okoliczności, całe zwykłe życie jest środkiem, drogą, narzędziem, okazją do uświęcania się. Praca jest w centrum tego powszechnego powołania do świętości.

Wystarczy pomyśleć, jaki jest plan Boga dla ludzkości. Kiedy sięgamy do księgi Rodzaju, na samym początku Biblii znajdujemy mężczyznę i kobietę, którzy po pierwsze, żyją w relacji z Bogiem, a także tworzą rodzinę (relacja mężczyzna-kobieta: „wzrastajcie i rozmnażajcie się”) i pracują („ut operaretur”). Praca i rodzina są jak dwa filary, na których opiera się Boży plan dla ludzkości.

Jeżeli odnosimy się do św. Josemaríi (skoro poruszamy sie w obrębie jego nauczania), w książce Droga znajdujemy myśl, która w oryginale brzmi: „Pon un motivo sobrenatural a tu ordinaria labor profesional y habrás santificado el trabajo”. Po polsku: „Dodaj do swoich codziennych obowiązków zawodowych nadprzyrodzoną motywację, a uświęcisz swoją pracę” (Droga, 359). Nie chodzi o motyw zewnętrzny. Gdy św. Josemaría mówi o nadprzyrodzonym celu, myśli o przyczynie celowej w jej ścisłym znaczeniu.

Jeżeli pamiętamy Arystotelesa, tak jak go cytuje św. Tomasz po łacinie, przyczyna celowa to „causa causalitatis in omnibus causis” („przyczyna przyczynowości wszystkich przyczyn”). Jest to celowość wewnętrzna działalności ludzkiej: nadaje skuteczność przyczynie sprawczej, a poprzez nią, formę i materialność dziełu, które się czyni. Widać, że ta „nadprzyrodzona motywacja” ma konsekwencje w sposobie pracowania i w skuteczności pracy. Ten sposób pracowania uświęcający pracę ma miejsce, gdy jej motywacja jest nadprzyrodzona.

Wynikiem jest efekt pracy. Chodzi o to, by dobrze wykonywać pracę, by owoc pracy był dobrze wykonany. Jaka jest ta „nadprzyrodzona motywacja”? Nie może być inna niż miłość Boga, chwała Boża. I jako nierozdzielna część tej miłości— służba innym. Dlatego uświęcać pracę oznacza właśnie: czynić ją z miłości do Boga i w służbie innym, czyli wykonać ją dobrze, profesjonalnie. Gdy praca jest uświęcana, sama również uświęca osobę, która pracuje. Staje się także narzędziem, by pomagać innym uświęcać się.

Aby to uzyskać — pracować z miłości do Boga i w służbie innym, by dobrze pracować — potrzeba cnót, a więc duchowego rozwoju podmiotu. Chodzi o cnoty ludzkie oraz, ponad wszystko — z łaską Bożą, która jest potrzebna w każdym przypadku — o cnoty nadprzyrodzone. Wśród nich, szczególnie o miłość (caritas). To jest kolejna nauka, którą powtarzał św. Josemaría: „praca pochodzi od miłości i prowadzi do miłości”. To jest rdzeń, dzięki któremu praca się przemienia — może się przemienić — w coś rzeczywiście świętego i uświęcającego. Sposób, by uświęcać innych poprzez pracę to z jednej strony świadectwo tego, kto dobrze pracuje, a ponad świadectwo, przyjaźń. Gdy przyjaźń jest prawdziwa, świadectwo własnego doświadczenia duchowego, własnego chrześcijańskiego zaangażowania, jest bardzo skuteczne. Ponieważ gdy żyjemy w przyjaźni, sprawy jednej osoby interesują drugą.

W ten sposób można mówić w nieskończoność o tych sprawach, ale może już wystarczy. Są inne wymiary, na które możecie zwrócić uwagę, nie tylko poprzez pytania, ale również dzięki pomysłom i sugestiom.

6:51 Ks. prof. Santiago Sanz:Dziękuję za te wyjaśnienia. Wydaje mi się, że to odsyła do tekstu Ojca sprzed lat na temat uświęcenia pracy. Tam Ojciec pisał, że uświęcać pracę to nie tylko czynić coś świętego, gdy się pracuje, lecz samą pracę czynić świętą. Zgłębiając ten temat, wczoraj po kongresie miałem długą rozmowę z profesorem, który jest luteraninem. Powiedział wtedy: wymiar, by tak powiedzieć, ontologiczny czy metafizyczny – możemy to różnie nazywać – wydaje się nie być całkiem obecny w waszej perspektywie. Ta jest bardziej egzystencjalna: relacja podmiotu z Bogiem na poziomie egzystencjalnym, osobistym. Powiedziałem mu, że my, katolicy, też myślimy o wymiarze metafizycznym, który w jakiś sposób ogarnia tamten i nadaje mu głębszą perspektywę. Dlatego można mówić nie tylko o „uświęcaniu się” – oni to też rozumieją - czy uświęcaniu innych, ale że rzecz sama w sobie również staje się w jakiś sposób święta. Chciałbym wiedzieć, czy Ojciec może mi coś powiedzieć na ten temat, również w dialogu z innymi chrześcijanami.

8:06 Czym jest świętość? Jest to zagadnienie bardzo szerokie, ale w swoim źródle świętość to przynależenie do Boga. Coś staje się święte w miarę jak to oddajemy Bogu. Oddawanie rzeczy tego świata Bogu... One już są Jego, ale dzięki naszej wolności nabierają nowego wymiaru. Nasza wolność sprawia, że praca sama w sobie – nawet w swej materialności – staje się czymś świętym, staje się bardziej Boga, niż sam fakt bycia Bożym stworzeniem.

Jest w tym także aspekt chrystologiczny –esencjalny w chrześcijaństwie, to oczywiste –: miłość Boża, ofiara Bogu, zawsze za pośrednictwem Chrystusa. Bo ofiarowanie Bogu pracy, jest to w gruncie rzeczy sprawowanie kapłaństwa chrzcielnego, będące uczestnictwem w kapłaństwie Chrystusa, które realizuje się zawsze w Chrystusie. Nasze bycie dziećmi Bożymi oznacza „być w Chrystusie”. Dlatego uświęcona praca to pracowanie „w Chrystusie”.

Św. Josemaría w swoim życiu codziennym, kiedy rozpoczynał pracę, czasami mówił w modlitwie do Chrystusa po hiszpańsku: „Vamos a hacer esto entre los dos”. Mówiąc do Pana mówił: „Zrobimy to razem, we dwóch". Miał świadomość, że cała chrześcijańska rzeczywistość – również uświęcona praca lub ta, którą się staramy uświęcać – zawsze jest „w Chrystusie". Ponieważ nie ma dla nas innej drogi, by dotrzeć do Boga, niż poprzez Chrystusa. On jest Drogą, jedynym Pośrednikiem, a my możemy też być pośrednikami, prowadząc świat do Boga, poprzez pracę, w miarę jak jesteśmy „w Chrystusie”, gdy jesteśmy narzędziami Chrystusa.

10:35 [prof. María Pilar del Rio] Ojcze, w tych dniach uczestniczyliśmy w tylu próbach, w drobnych wysiłkach, by zgłębić ten centralny punkt ducha Dzieła. Zabrakło mi jednak pewnego aspektu: to relacja pomiędzy wymiarem egzystencji chrześcijańskiej związanym z kultem i uświęceniem pracy. Szczególnie chodzi mi o ten wymiar egzystencji chrześcijańskiej osoby świeckiej i uświęcenie pracy. Św. Josemaría uczył nas oddawać chwałę Bogu w codziennym życiu, a to może wydawać się czasami czymś jakby oddzielonym od centralnego charakteru Eucharystii w naszym życiu. Chciałabym, aby Ojciec nam coś na ten temat powiedział.

11:26 Co do aspektu pracy dotyczącego oddawaniu czci Bogu, sądzę, że w istocie jest to przeżywanie – jak już mówiłem – aktualizowanie powszechnego kapłaństwa chrzcielnego. Mówi się o duchowym kapłaństwie wszystkich, świeckich i kapłanów. Nie tylko w pracy właściwej dla urzędu kapłańskiego, ale w pracy zwyczajnej. Tak samo dla kapłanów, jak i świeckich... Ta ofiara złożona Bogu, to kult duchowy, ma ona wymiar kultu, jest czymś świętym.

Następnie, relacja z Eucharystią... Św. Josemaría – pewno pamiętacie – zawsze powtarzał, że ofiara Eucharystii powinna być centrum i korzeniem życia duchowego, a także życia pracy. Jest jeszcze inny podstawowy element jego nauczania: to jedność życia. Nie jest tak, że z jednej strony praca, a z drugiej Eucharystia. Oczywiście każda z nich ma swój czas, ale w rzeczywistości są złączone. Na ile Eucharystia połączona jest z pracą? Na tyle, na ile pracę wykonuje się w Chrystusie i dla Chrystusa. Dlatego również siła, by uświęcać pracę oraz inne codzienne zadania, przychodzi szczególnie z Eucharystii, bo jest ona ofiarą odkupienia. Cała nasza moc duchowa, z jaką możemy uświęcać pracę i inne okoliczności naszego życia pochodzi z Eucharystii, bo pochodzi od Chrystusa.

13:14 [ks. prof. Philip Goyret] Trzydzieści lat temu, będąc studentem, miałem przyjemność uczestniczyć w wykładach Ojca na tej uczelni. Gdy teraz słuchałem Ojca, przypomniałem sobie wykłady teologii fundamentalnej. Mówiliśmy raz o Apokalipsie: „niebo nowe i ziemia nowa” (Ap 21, 1). Mając na uwadze, że Opus Dei zostało założone w XX wieku, co zbiegło się z przebudzeniem i odnowieniem eklezjologii, zauważamy, że ten wątek o „nowym niebie i nowej ziemi” otwiera horyzont misji Kościoła, która jest nie tylko zbawienie duszy, ale człowieka w całości: duszy, ciała, relacji międzyludzkich, a także relacji ze stworzeniem. W jakiś sposób stworzenie musi być ponownie poprowadzone do Stwórcy. Praca uświęcająca może być rozumiana jako część tego ponownego prowadzenia stworzeń do Stwórcy. Dlatego misja Kościoła pozostałaby niepełna, gdyby nie było kogoś, kto by się tym zajmował. To świeccy, poprzez uświęcanie pracy, mogą uczestniczyć w tym procesie. Chciałbym poznać opinię Ojca na temat tego wymiaru eklezjalnego.

15:04 Aby mówić o wymiarze eklezjalnym, na pierwszym miejscu trzeba wiedzieć, czym jest Kościół. Jeżeli trzymamy się na przykład teologicznego punktu widzenia Josefa Ratzingera, możemy rozpatrywać Kościół w trzech aspektach: jako „lud”, „lud Boży”, lud dosyć specyficzny, bo stworzony z wielu ludów, ale będący jednością. Inny sposób definiowania Kościoła, lecz będący innym aspektem tego samego Kościoła, to „Mistyczne Ciało Chrystusa”. Trzeci to „powszechny sakrament zbawienia”. Te trzy aspekty definiują wszystko to, czym jest Kościół. Cała rzeczywistość Kościoła w jakiś sposób mieści się w tych trzech aspektach.

Św. Josemaría mówił, i myślę że miał rację, że z tych trzech elementów najlepiej definiującym, czym jest Kościół, jest „Ciało Chrystusa”. Jeśli chodzi o uświęcanie pracy, wymiar eklezjalny związany jest z obcowaniem świętych, bo Ciało Chrystusa to nie metafora, my naprawdę tworzymy w Chrystusie jedno Ciało z jednym życiem wspólnym, którym jest świętych obcowanie. Wszystko, co czynimy jako członki Ciała Chrystusa ma pozytywny wpływ — pod warunkiem, że to co czynimy jest pozytywne — na całe ciało Kościoła. Budowanie naszego uświęcenia osobistego i naszej pracy jest uświęcaniem całego Kościoła. Równocześnie każdy z nas otrzymuje pozytywny i uświęcający wpływ od innych. Myślę, że to by był wymiar eklezjalny w największej swej głębi.

Ponadto, gdy patrzymy z punktu widzenia eschatologicznego, mamy świętych obcowanie z Kościołem w Niebie. Na końcu historii Bóg okaże w pełni swoją chwałę, co jest o wiele większe niż uświęcenie. Celem uświęcenia jest chwała. To gloryfikacja nie tylko ducha, ale też ciała. Św. Tomasz mówi nawet, że ciało zostanie przemienione przez łaskę Bożą w chwale w taki sposób, że będziemy widzieć Boga cielesnymi oczami. To co mówi św. Tomasz, jest mocne, ale w pewnym sensie musi być właśnie tak.

18:03 Ojcze, ja nie byłam Ojca studentką, więc muszę się przedstawić. Nazywam się Amalia Quevedo, pochodzę z Kolumbii i niezwykle podobało mi się, gdy usłyszałam, że Prałat Opus Dei mówi o Arystotelesie, bo dużą część mego życia poświęciłam Arystotelesowi. Jest taki temat u Arystotelesa, o którym chcę powiedzieć, bo wydaje mi się, że pasuje do Ojca zainteresowań. To, co Arystoteles nazywa pollakhos, mówi na wiele sposobów, odmienia w wielu formach: byt, konieczność, możliwość... Ja chciałabym wiedzieć, co Ojciec o tym myśli i czy ten arystotelesowski sposób pojmowania można połączyć z tym, co Ojciec mówił o odróżnianiu tego, co istotne od tego, co przygodne.

19:04 Sprawa różnych odcieni, znaczeń, braku jednoznaczności, itd. jest prawdziwa w wielu aspektach, ale nie możemy nigdy stracić z oczu tego, że trzeba unikać relatywizmu, to znaczy: prawda istnieje. I nie tylko na poziomie doświadczalnym, ale też na poziomie czysto intelektualnym. Relatywizm jest czymś, co otacza obecnie naszą kulturę do tego stopnia, że prawda zostaje ograniczona tylko do tego, co jest sprawdzalne doświadczalnie, a w pozostałych sprawach nie ma prawdy, tylko odczucia, opinie..., ale nie prawdy. Znaczy to, że trzeba mieć mocną świadomość istnienia obiektywnej prawdy, niezależnie od braku jednoznaczności w wielu aspektach.

Faktycznie, czasami odróżnienie pomiędzy tym, co istotne, a tym, co przygodne może nie być jasne, między innymi dlatego, że to, co istotne, przejawia się poprzez to, co przygodne. Rozróżnienie między tym, co istotne i przygodne zależy nawet od kontekstu, w którym się poruszamy. Istnieją sytuacje oczywiste, w których wiemy, że coś jest przypadkowe. W innych przypadkach będzie dla nas mniej jasne, co jest przygodne. Są również rzeczywistości przygodne, które pomimo swej przygodności są konieczne. To, co przygodne, nie pokrywa się z tym, co zbędne, co można ignorować. „Przygodne” to po prostu to, co istnieje w „innym”. Są rzeczywistości, które istnieją w „innym”, w istocie, ale nie można oddzielić ich od istoty. Ale to już w inne kwestie...

21:05 Nazywam się Susan Hanssen, pracuję na Uniwersytecie Dallas w Texasie. Ojciec mówił o Bogu jako przyczynie celowej naszej pracy, i o tym, jak bardzo jest to istotny i wewnętrzny czynnik naszego działania. Czy mógłby Ojciec trochę rozwinąć temat Boga, który jest również widzem.

21:22 Bóg jako widz... Sądzę, że Bóg jest o wiele więcej niż widzem. Rzeczywistość widza jest czymś zewnętrznym, nieprawdaż? Ostatecznie Bóg jest zawsze uczestnikiem wydarzeń. Pracujemy z Nim. Mamy, między innymi, słowa św. Pawła, które naświetlają tę rzeczywistość i całe nasze życie. Św. Paweł mówi: „Jeżeli żyjemy, żyjemy dla Pana; i jeżeli umieramy, umieramy dla Pana; bo czy żyjemy, czy umieramy, należymy do Pana” (Rz 14, 8). W tej myśli, że należymy do Pana, chodzi o prawdziwe posiadanie. Oznacza to, że nasza relacja z Bogiem nie jest nigdy taka, jak z kimś, kto tylko ogranicza się do patrzenia na nas.

22:18 [Prof. José Ignacio Murillo] Inny temat w nauczaniu św. Josemaríi o uświęceniu pracy stanowi to, że powinniśmy być kontemplacyjni pośród świata i że z pracy trzeba uczynić kontemplację. Kontemplacja ma wymiar szczególnie intelektualny, bo kontemplować to widzieć Boga, widzieć Go, w miarę możliwości, w rzeczach i ludziach, itd. Ale co się dzieje, gdy praca nas całkowicie pochłania, na przykład praca intelektualna?

23:00 Jest to sprawa właściwie ascetyczno–mistyczna, osobista... Każdy robi, co może. Ale ja bym powiedział, że kontemplacja nie jest tylko sprawą intelektualną. Dlaczego? Jeżeli sięgniemy do definicji kontemplacji według św. Tomasza, widzimy, że mówi, iż kontemplacja jest „simplex intuitus veritatis ex caritate procedens”. Widzenie intuicyjne prawdy, a nie dedukowanie prawdy — w tym przypadku Boga — pochodzi z caritas, z miłości. Gdy praca intelektualna jest ukierunkowana miłością, miłość może być obecna, gdy się pracuje intelektem. Stąd kontemplacja również może być obecna.

24:04 Ojcze, jestem profesorem filozofii w Sewilli. Moje pytanie jest proste: „quid divinum”. Co to jest to „quid divinum”? To coś świętego, ukrytego, co trzeba odkryć?

24:38 „Quid divinum”, odkryć „quid divinum”. Wydaje mi się — ale można myśleć inaczej, to co teraz powiem, jest prawdą wiary — że odkryć „quid divinum”, to przede wszystkim odkryć miłość Boga do nas. Widzieć w osobach, w okolicznościach, w materialności ludzkich wysiłków czy w trudnościach wyraz Bożej miłości do nas. To z punktu widzenia egzystencjalnego — myślę że można powiedzieć — jest prawdą wiary niezwykle ważną.

Centralna prawda wiary to Trójca, Wcielenie... Ale, w ostateczności, dla naszego życia, dla naszej codziennej egzystencji, te prawdy nam pokazują miłość Boga do nas. Jak pamiętacie, św. Jan Apostoł w sposób niemal uroczysty mówi, jakby streszczając: „Myśmy poznali i uwierzyli Miłości, jaką Bóg ma ku nam” (1 J 4, 16). Co się wydarzyło? Poznaliśmy Miłość i uwierzyliśmy w Miłość jaką Bóg do nas ma. A więc, odkryć „quid divinum” to widzieć w ludziach kogoś, kogo Bóg kocha. Chociaż tego nie widać, za tym jest miłość Boga do nas.

[Aby zabrać głos, wstaje ks. prof. José Luis Illanes.]

Ale jako jeden z pierwszych autorów, którzy tyle napisali o nauczaniu naszego Ojca na temat uświęcania pracy, powinieneś raczej opowiadać nam, niż zadawać pytania...

26:19 [Ks. prof. José Luis Illanes] Odnoszę się do pierwszego głosu profesora Sanz, gdy mówił o dialogu z luteraninem. On potrafił zrozumieć i wytłumaczyć fakt uświęcania się w pracy, ale nie fakt uświęcania pracy. Być może byłoby pożyteczne rozwiązać ten problem. I tu moje pytanie: trzeba mieć świadomość, że gdy mówimy o „pracy”, chodzi o działalność ludzką. Uświęcać pracę nie oznacza „uświęcać ten stół”, ale uświęcać moje działanie, gdy robię ten stół. Pod tym względem, uświęcać pracę oznacza, że działanie ludzkie i rzeczywistości ziemskie mogą być uświęcane. Ja nie mogę uświęcać się w pracy, nie uświęcając tej pracy – przynajmniej takie jest nauczanie św. Josemaríi. Tu powracam do słów Ojca, ponieważ być może tam znajduje się rozwiązanie tego, o co pytam: świadomość faktu, że przyczyna celowa nad wszystkim panuje.

27:36 Zwróciłeś uwagę na coś bardzo interesującego, podkreślając jedność uświęcania pracy i uświęcania się w pracy, co w rzeczywistości jest tym samym, chociaż to pierwsze zawiera aspekt prowadzenia świata do Boga. Stół jest taki sam, jeżeli ktoś robi go z miłością do Boga lub bez niej. Ale rzeczy materialne chwalą Boga poprzez nas. Stół jest taki sam w relacji do świata, ale w relacji do Boga jest inny. Chociaż stół jest ten sam. Tak myślę.

28:16 Powracając do Ratzingera, mówił on o modlitwie jako o ukierunkowaniu głębi serca lub duszy, jakby o kompasie, który nas orientuje zawsze ku Bogu, niezależnie od tego, co czynimy. Ale też mówił o modlitwie serca, którą praktykują szczególnie bracia ze Wschodu. Ja myślałem, że może rzeczywiście uświęcanie pracy polega na tym, by praca stała się modlitwą serca.

28:51 Słuchając Ciebie, przypomniałem sobie tekst św. Augustyna, kiedy komentuje te słowa z Ewangelii: „oportet semper orare et non deficere” („zawsze należy modlić się i nie ustawać", Łk 18, 1). Zadawał sobie pytanie, jak to jest możliwe - nieustannie się modlić? Odpowiadał sam sobie: gdy czynimy coś z miłości do Boga, rozpoczynamy od miłości i ofiarujemy Bogu, to już jest modlitwa. Nie trzeba przy pracy stale myśleć o Bogu, aby praca stawała się modlitwą – mówi Augustyn. I na pewno miał rację. Tak też również myślał św. Josemaría.

29:40 Co Ojciec by zasugerował: w jakich tematach, autorach, kwestiach, o których w tych dniach rozważaliśmy, należących do świata nauki, psychologii, socjologii, zarządzania, św. Josemaría mógłby stać się szczególnie znaczący i innowacyjny?

30:01 Bardzo ważną kwestią jest dziś połączenie etyki z pracą zawodową. Uświęcanie pracy i etyka. Praca ludzka, osoba ludzka ma zawsze, ale to zawsze, wymiar etyczny, chociaż może wydawać się, że to tylko kwestia matematyczna, techniczna... Wymiar etyczny zawsze jest obecny, jeżeli to coś ludzkiego. Wszystko, co ludzkie jest etyczne.

30:29 Ojcze, pochodzę przybywam z Mediolanu, i żyję – nie da się tego ukryć – w społeczeństwie uregulowanym i ukierunkowanym przez logikę świadczeń ekonomicznych. Dlatego chciałabym się spytać, jakie aspekty intelektualne powinny być punktem wyjścia, by dotrzeć do ducha uświęcania pracy.

30:51 Centralna kwestia to relacja z Bogiem. Jeżeli nie wyjdziemy od tego, że mamy osobistą relację z Bogiem i że trzeba ją pielęgnować i rozwijać, to pojęcie uświęcenia pracy nie ma sensu. To jest punkt wyjścia.

Uświęcanie pracy według św. Josemarii

Julia Pole

Powyższy film przestawia wszystkie elementy przesłania św. Josemaríi na temat pracy. Podkreśla kilka podstawowych aspektów. Pierwszy: praca jako coś, co można ofiarować Bogu, pod warunkiem, że dobrze się ją wykonuje. Kolejna fundamentalna myśl: każda praca jest ważna. Znaczenie i wartość każdej pracy zależy od miłości, z jaką się ją wykonuje. Na koniec: praca jako służba.

Wszystkie te elementy, które składają się na relację pomiędzy świętością i pracą ujmuje szersza idea powszechnego powołania do świętości. Jest to centralna myśl przesłania św. Josemaríi, które jest przesłaniem Ewangelii. Powszechne powołanie do świętości w myśli, w nauczaniu i w życiu św. Josemaríi to nie tylko osobista sprawa każdego człowieka, świadomość tego, że wszyscy zostaliśmy wezwani do świętości. Zawarty jest w nim także inny aspekt, w istocie bardziej oryginalny i obiektywny - wszystkie możliwe okoliczności, całe zwykłe życie jest środkiem, drogą, narzędziem, okazją do uświęcania się. Praca jest w centrum tego powszechnego powołania do świętości.

Wystarczy pomyśleć, jaki jest plan Boga dla ludzkości. Kiedy sięgamy do księgi Rodzaju, na samym początku Biblii znajdujemy mężczyznę i kobietę, którzy po pierwsze, żyją w relacji z Bogiem, a także tworzą rodzinę (relacja mężczyzna-kobieta: „wzrastajcie i rozmnażajcie się”) i pracują („ut operaretur”). Praca i rodzina są jak dwa filary, na których opiera się Boży plan dla ludzkości.

Jeżeli odnosimy się do św. Josemaríi (skoro poruszamy sie w obrębie jego nauczania), w książce Droga znajdujemy myśl, która w oryginale brzmi: „Pon un motivo sobrenatural a tu ordinaria labor profesional y habrás santificado el trabajo”. Po polsku: „Dodaj do swoich codziennych obowiązków zawodowych nadprzyrodzoną motywację, a uświęcisz swoją pracę” (Droga, 359). Nie chodzi o motyw zewnętrzny. Gdy św. Josemaría mówi o nadprzyrodzonym celu, myśli o przyczynie celowej w jej ścisłym znaczeniu.

Jeżeli pamiętamy Arystotelesa, tak jak go cytuje św. Tomasz po łacinie, przyczyna celowa to „causa causalitatis in omnibus causis” („przyczyna przyczynowości wszystkich przyczyn”). Jest to celowość wewnętrzna działalności ludzkiej: nadaje skuteczność przyczynie sprawczej, a poprzez nią, formę i materialność dziełu, które się czyni. Widać, że ta „nadprzyrodzona motywacja” ma konsekwencje w sposobie pracowania i w skuteczności pracy. Ten sposób pracowania uświęcający pracę ma miejsce, gdy jej motywacja jest nadprzyrodzona.

Wynikiem jest efekt pracy. Chodzi o to, by dobrze wykonywać pracę, by owoc pracy był dobrze wykonany. Jaka jest ta „nadprzyrodzona motywacja”? Nie może być inna niż miłość Boga, chwała Boża. I jako nierozdzielna część tej miłości— służba innym. Dlatego uświęcać pracę oznacza właśnie: czynić ją z miłości do Boga i w służbie innym, czyli wykonać ją dobrze, profesjonalnie. Gdy praca jest uświęcana, sama również uświęca osobę, która pracuje. Staje się także narzędziem, by pomagać innym uświęcać się.

Aby to uzyskać — pracować z miłości do Boga i w służbie innym, by dobrze pracować — potrzeba cnót, a więc duchowego rozwoju podmiotu. Chodzi o cnoty ludzkie oraz, ponad wszystko — z łaską Bożą, która jest potrzebna w każdym przypadku — o cnoty nadprzyrodzone. Wśród nich, szczególnie o miłość (caritas). To jest kolejna nauka, którą powtarzał św. Josemaría: „praca pochodzi od miłości i prowadzi do miłości”. To jest rdzeń, dzięki któremu praca się przemienia — może się przemienić — w coś rzeczywiście świętego i uświęcającego. Sposób, by uświęcać innych poprzez pracę to z jednej strony świadectwo tego, kto dobrze pracuje, a ponad świadectwo, przyjaźń. Gdy przyjaźń jest prawdziwa, świadectwo własnego doświadczenia duchowego, własnego chrześcijańskiego zaangażowania, jest bardzo skuteczne. Ponieważ gdy żyjemy w przyjaźni, sprawy jednej osoby interesują drugą.

W ten sposób można mówić w nieskończoność o tych sprawach, ale może już wystarczy. Są inne wymiary, na które możecie zwrócić uwagę, nie tylko poprzez pytania, ale również dzięki pomysłom i sugestiom.

6:51 Ks. prof. Santiago Sanz:Dziękuję za te wyjaśnienia. Wydaje mi się, że to odsyła do tekstu Ojca sprzed lat na temat uświęcenia pracy. Tam Ojciec pisał, że uświęcać pracę to nie tylko czynić coś świętego, gdy się pracuje, lecz samą pracę czynić świętą. Zgłębiając ten temat, wczoraj po kongresie miałem długą rozmowę z profesorem, który jest luteraninem. Powiedział wtedy: wymiar, by tak powiedzieć, ontologiczny czy metafizyczny – możemy to różnie nazywać – wydaje się nie być całkiem obecny w waszej perspektywie. Ta jest bardziej egzystencjalna: relacja podmiotu z Bogiem na poziomie egzystencjalnym, osobistym. Powiedziałem mu, że my, katolicy, też myślimy o wymiarze metafizycznym, który w jakiś sposób ogarnia tamten i nadaje mu głębszą perspektywę. Dlatego można mówić nie tylko o „uświęcaniu się” – oni to też rozumieją - czy uświęcaniu innych, ale że rzecz sama w sobie również staje się w jakiś sposób święta. Chciałbym wiedzieć, czy Ojciec może mi coś powiedzieć na ten temat, również w dialogu z innymi chrześcijanami.

8:06 Czym jest świętość? Jest to zagadnienie bardzo szerokie, ale w swoim źródle świętość to przynależenie do Boga. Coś staje się święte w miarę jak to oddajemy Bogu. Oddawanie rzeczy tego świata Bogu... One już są Jego, ale dzięki naszej wolności nabierają nowego wymiaru. Nasza wolność sprawia, że praca sama w sobie – nawet w swej materialności – staje się czymś świętym, staje się bardziej Boga, niż sam fakt bycia Bożym stworzeniem.

Jest w tym także aspekt chrystologiczny –esencjalny w chrześcijaństwie, to oczywiste –: miłość Boża, ofiara Bogu, zawsze za pośrednictwem Chrystusa. Bo ofiarowanie Bogu pracy, jest to w gruncie rzeczy sprawowanie kapłaństwa chrzcielnego, będące uczestnictwem w kapłaństwie Chrystusa, które realizuje się zawsze w Chrystusie. Nasze bycie dziećmi Bożymi oznacza „być w Chrystusie”. Dlatego uświęcona praca to pracowanie „w Chrystusie”.

Św. Josemaría w swoim życiu codziennym, kiedy rozpoczynał pracę, czasami mówił w modlitwie do Chrystusa po hiszpańsku: „Vamos a hacer esto entre los dos”. Mówiąc do Pana mówił: „Zrobimy to razem, we dwóch". Miał świadomość, że cała chrześcijańska rzeczywistość – również uświęcona praca lub ta, którą się staramy uświęcać – zawsze jest „w Chrystusie". Ponieważ nie ma dla nas innej drogi, by dotrzeć do Boga, niż poprzez Chrystusa. On jest Drogą, jedynym Pośrednikiem, a my możemy też być pośrednikami, prowadząc świat do Boga, poprzez pracę, w miarę jak jesteśmy „w Chrystusie”, gdy jesteśmy narzędziami Chrystusa.

10:35 [prof. María Pilar del Rio] Ojcze, w tych dniach uczestniczyliśmy w tylu próbach, w drobnych wysiłkach, by zgłębić ten centralny punkt ducha Dzieła. Zabrakło mi jednak pewnego aspektu: to relacja pomiędzy wymiarem egzystencji chrześcijańskiej związanym z kultem i uświęceniem pracy. Szczególnie chodzi mi o ten wymiar egzystencji chrześcijańskiej osoby świeckiej i uświęcenie pracy. Św. Josemaría uczył nas oddawać chwałę Bogu w codziennym życiu, a to może wydawać się czasami czymś jakby oddzielonym od centralnego charakteru Eucharystii w naszym życiu. Chciałabym, aby Ojciec nam coś na ten temat powiedział.

11:26 Co do aspektu pracy dotyczącego oddawaniu czci Bogu, sądzę, że w istocie jest to przeżywanie – jak już mówiłem – aktualizowanie powszechnego kapłaństwa chrzcielnego. Mówi się o duchowym kapłaństwie wszystkich, świeckich i kapłanów. Nie tylko w pracy właściwej dla urzędu kapłańskiego, ale w pracy zwyczajnej. Tak samo dla kapłanów, jak i świeckich... Ta ofiara złożona Bogu, to kult duchowy, ma ona wymiar kultu, jest czymś świętym.

Następnie, relacja z Eucharystią... Św. Josemaría – pewno pamiętacie – zawsze powtarzał, że ofiara Eucharystii powinna być centrum i korzeniem życia duchowego, a także życia pracy. Jest jeszcze inny podstawowy element jego nauczania: to jedność życia. Nie jest tak, że z jednej strony praca, a z drugiej Eucharystia. Oczywiście każda z nich ma swój czas, ale w rzeczywistości są złączone. Na ile Eucharystia połączona jest z pracą? Na tyle, na ile pracę wykonuje się w Chrystusie i dla Chrystusa. Dlatego również siła, by uświęcać pracę oraz inne codzienne zadania, przychodzi szczególnie z Eucharystii, bo jest ona ofiarą odkupienia. Cała nasza moc duchowa, z jaką możemy uświęcać pracę i inne okoliczności naszego życia pochodzi z Eucharystii, bo pochodzi od Chrystusa.

13:14 [ks. prof. Philip Goyret] Trzydzieści lat temu, będąc studentem, miałem przyjemność uczestniczyć w wykładach Ojca na tej uczelni. Gdy teraz słuchałem Ojca, przypomniałem sobie wykłady teologii fundamentalnej. Mówiliśmy raz o Apokalipsie: „niebo nowe i ziemia nowa” (Ap 21, 1). Mając na uwadze, że Opus Dei zostało założone w XX wieku, co zbiegło się z przebudzeniem i odnowieniem eklezjologii, zauważamy, że ten wątek o „nowym niebie i nowej ziemi” otwiera horyzont misji Kościoła, która jest nie tylko zbawienie duszy, ale człowieka w całości: duszy, ciała, relacji międzyludzkich, a także relacji ze stworzeniem. W jakiś sposób stworzenie musi być ponownie poprowadzone do Stwórcy. Praca uświęcająca może być rozumiana jako część tego ponownego prowadzenia stworzeń do Stwórcy. Dlatego misja Kościoła pozostałaby niepełna, gdyby nie było kogoś, kto by się tym zajmował. To świeccy, poprzez uświęcanie pracy, mogą uczestniczyć w tym procesie. Chciałbym poznać opinię Ojca na temat tego wymiaru eklezjalnego.

15:04 Aby mówić o wymiarze eklezjalnym, na pierwszym miejscu trzeba wiedzieć, czym jest Kościół. Jeżeli trzymamy się na przykład teologicznego punktu widzenia Josefa Ratzingera, możemy rozpatrywać Kościół w trzech aspektach: jako „lud”, „lud Boży”, lud dosyć specyficzny, bo stworzony z wielu ludów, ale będący jednością. Inny sposób definiowania Kościoła, lecz będący innym aspektem tego samego Kościoła, to „Mistyczne Ciało Chrystusa”. Trzeci to „powszechny sakrament zbawienia”. Te trzy aspekty definiują wszystko to, czym jest Kościół. Cała rzeczywistość Kościoła w jakiś sposób mieści się w tych trzech aspektach.

Św. Josemaría mówił, i myślę że miał rację, że z tych trzech elementów najlepiej definiującym, czym jest Kościół, jest „Ciało Chrystusa”. Jeśli chodzi o uświęcanie pracy, wymiar eklezjalny związany jest z obcowaniem świętych, bo Ciało Chrystusa to nie metafora, my naprawdę tworzymy w Chrystusie jedno Ciało z jednym życiem wspólnym, którym jest świętych obcowanie. Wszystko, co czynimy jako członki Ciała Chrystusa ma pozytywny wpływ — pod warunkiem, że to co czynimy jest pozytywne — na całe ciało Kościoła. Budowanie naszego uświęcenia osobistego i naszej pracy jest uświęcaniem całego Kościoła. Równocześnie każdy z nas otrzymuje pozytywny i uświęcający wpływ od innych. Myślę, że to by był wymiar eklezjalny w największej swej głębi.

Ponadto, gdy patrzymy z punktu widzenia eschatologicznego, mamy świętych obcowanie z Kościołem w Niebie. Na końcu historii Bóg okaże w pełni swoją chwałę, co jest o wiele większe niż uświęcenie. Celem uświęcenia jest chwała. To gloryfikacja nie tylko ducha, ale też ciała. Św. Tomasz mówi nawet, że ciało zostanie przemienione przez łaskę Bożą w chwale w taki sposób, że będziemy widzieć Boga cielesnymi oczami. To co mówi św. Tomasz, jest mocne, ale w pewnym sensie musi być właśnie tak.

18:03 Ojcze, ja nie byłam Ojca studentką, więc muszę się przedstawić. Nazywam się Amalia Quevedo, pochodzę z Kolumbii i niezwykle podobało mi się, gdy usłyszałam, że Prałat Opus Dei mówi o Arystotelesie, bo dużą część mego życia poświęciłam Arystotelesowi. Jest taki temat u Arystotelesa, o którym chcę powiedzieć, bo wydaje mi się, że pasuje do Ojca zainteresowań. To, co Arystoteles nazywa pollakhos, mówi na wiele sposobów, odmienia w wielu formach: byt, konieczność, możliwość... Ja chciałabym wiedzieć, co Ojciec o tym myśli i czy ten arystotelesowski sposób pojmowania można połączyć z tym, co Ojciec mówił o odróżnianiu tego, co istotne od tego, co przygodne.

19:04 Sprawa różnych odcieni, znaczeń, braku jednoznaczności, itd. jest prawdziwa w wielu aspektach, ale nie możemy nigdy stracić z oczu tego, że trzeba unikać relatywizmu, to znaczy: prawda istnieje. I nie tylko na poziomie doświadczalnym, ale też na poziomie czysto intelektualnym. Relatywizm jest czymś, co otacza obecnie naszą kulturę do tego stopnia, że prawda zostaje ograniczona tylko do tego, co jest sprawdzalne doświadczalnie, a w pozostałych sprawach nie ma prawdy, tylko odczucia, opinie..., ale nie prawdy. Znaczy to, że trzeba mieć mocną świadomość istnienia obiektywnej prawdy, niezależnie od braku jednoznaczności w wielu aspektach.

Faktycznie, czasami odróżnienie pomiędzy tym, co istotne, a tym, co przygodne może nie być jasne, między innymi dlatego, że to, co istotne, przejawia się poprzez to, co przygodne. Rozróżnienie między tym, co istotne i przygodne zależy nawet od kontekstu, w którym się poruszamy. Istnieją sytuacje oczywiste, w których wiemy, że coś jest przypadkowe. W innych przypadkach będzie dla nas mniej jasne, co jest przygodne. Są również rzeczywistości przygodne, które pomimo swej przygodności są konieczne. To, co przygodne, nie pokrywa się z tym, co zbędne, co można ignorować. „Przygodne” to po prostu to, co istnieje w „innym”. Są rzeczywistości, które istnieją w „innym”, w istocie, ale nie można oddzielić ich od istoty. Ale to już w inne kwestie...

21:05 Nazywam się Susan Hanssen, pracuję na Uniwersytecie Dallas w Texasie. Ojciec mówił o Bogu jako przyczynie celowej naszej pracy, i o tym, jak bardzo jest to istotny i wewnętrzny czynnik naszego działania. Czy mógłby Ojciec trochę rozwinąć temat Boga, który jest również widzem.

21:22 Bóg jako widz... Sądzę, że Bóg jest o wiele więcej niż widzem. Rzeczywistość widza jest czymś zewnętrznym, nieprawdaż? Ostatecznie Bóg jest zawsze uczestnikiem wydarzeń. Pracujemy z Nim. Mamy, między innymi, słowa św. Pawła, które naświetlają tę rzeczywistość i całe nasze życie. Św. Paweł mówi: „Jeżeli żyjemy, żyjemy dla Pana; i jeżeli umieramy, umieramy dla Pana; bo czy żyjemy, czy umieramy, należymy do Pana” (Rz 14, 8). W tej myśli, że należymy do Pana, chodzi o prawdziwe posiadanie. Oznacza to, że nasza relacja z Bogiem nie jest nigdy taka, jak z kimś, kto tylko ogranicza się do patrzenia na nas.

22:18 [Prof. José Ignacio Murillo] Inny temat w nauczaniu św. Josemaríi o uświęceniu pracy stanowi to, że powinniśmy być kontemplacyjni pośród świata i że z pracy trzeba uczynić kontemplację. Kontemplacja ma wymiar szczególnie intelektualny, bo kontemplować to widzieć Boga, widzieć Go, w miarę możliwości, w rzeczach i ludziach, itd. Ale co się dzieje, gdy praca nas całkowicie pochłania, na przykład praca intelektualna?

23:00 Jest to sprawa właściwie ascetyczno–mistyczna, osobista... Każdy robi, co może. Ale ja bym powiedział, że kontemplacja nie jest tylko sprawą intelektualną. Dlaczego? Jeżeli sięgniemy do definicji kontemplacji według św. Tomasza, widzimy, że mówi, iż kontemplacja jest „simplex intuitus veritatis ex caritate procedens”. Widzenie intuicyjne prawdy, a nie dedukowanie prawdy — w tym przypadku Boga — pochodzi z caritas, z miłości. Gdy praca intelektualna jest ukierunkowana miłością, miłość może być obecna, gdy się pracuje intelektem. Stąd kontemplacja również może być obecna.

24:04 Ojcze, jestem profesorem filozofii w Sewilli. Moje pytanie jest proste: „quid divinum”. Co to jest to „quid divinum”? To coś świętego, ukrytego, co trzeba odkryć?

24:38 „Quid divinum”, odkryć „quid divinum”. Wydaje mi się — ale można myśleć inaczej, to co teraz powiem, jest prawdą wiary — że odkryć „quid divinum”, to przede wszystkim odkryć miłość Boga do nas. Widzieć w osobach, w okolicznościach, w materialności ludzkich wysiłków czy w trudnościach wyraz Bożej miłości do nas. To z punktu widzenia egzystencjalnego — myślę że można powiedzieć — jest prawdą wiary niezwykle ważną.

Centralna prawda wiary to Trójca, Wcielenie... Ale, w ostateczności, dla naszego życia, dla naszej codziennej egzystencji, te prawdy nam pokazują miłość Boga do nas. Jak pamiętacie, św. Jan Apostoł w sposób niemal uroczysty mówi, jakby streszczając: „Myśmy poznali i uwierzyli Miłości, jaką Bóg ma ku nam” (1 J 4, 16). Co się wydarzyło? Poznaliśmy Miłość i uwierzyliśmy w Miłość jaką Bóg do nas ma. A więc, odkryć „quid divinum” to widzieć w ludziach kogoś, kogo Bóg kocha. Chociaż tego nie widać, za tym jest miłość Boga do nas.

[Aby zabrać głos, wstaje ks. prof. José Luis Illanes.]

Ale jako jeden z pierwszych autorów, którzy tyle napisali o nauczaniu naszego Ojca na temat uświęcania pracy, powinieneś raczej opowiadać nam, niż zadawać pytania...

26:19 [Ks. prof. José Luis Illanes] Odnoszę się do pierwszego głosu profesora Sanz, gdy mówił o dialogu z luteraninem. On potrafił zrozumieć i wytłumaczyć fakt uświęcania się w pracy, ale nie fakt uświęcania pracy. Być może byłoby pożyteczne rozwiązać ten problem. I tu moje pytanie: trzeba mieć świadomość, że gdy mówimy o „pracy”, chodzi o działalność ludzką. Uświęcać pracę nie oznacza „uświęcać ten stół”, ale uświęcać moje działanie, gdy robię ten stół. Pod tym względem, uświęcać pracę oznacza, że działanie ludzkie i rzeczywistości ziemskie mogą być uświęcane. Ja nie mogę uświęcać się w pracy, nie uświęcając tej pracy – przynajmniej takie jest nauczanie św. Josemaríi. Tu powracam do słów Ojca, ponieważ być może tam znajduje się rozwiązanie tego, o co pytam: świadomość faktu, że przyczyna celowa nad wszystkim panuje.

27:36 Zwróciłeś uwagę na coś bardzo interesującego, podkreślając jedność uświęcania pracy i uświęcania się w pracy, co w rzeczywistości jest tym samym, chociaż to pierwsze zawiera aspekt prowadzenia świata do Boga. Stół jest taki sam, jeżeli ktoś robi go z miłością do Boga lub bez niej. Ale rzeczy materialne chwalą Boga poprzez nas. Stół jest taki sam w relacji do świata, ale w relacji do Boga jest inny. Chociaż stół jest ten sam. Tak myślę.

28:16 Powracając do Ratzingera, mówił on o modlitwie jako o ukierunkowaniu głębi serca lub duszy, jakby o kompasie, który nas orientuje zawsze ku Bogu, niezależnie od tego, co czynimy. Ale też mówił o modlitwie serca, którą praktykują szczególnie bracia ze Wschodu. Ja myślałem, że może rzeczywiście uświęcanie pracy polega na tym, by praca stała się modlitwą serca.

28:51 Słuchając Ciebie, przypomniałem sobie tekst św. Augustyna, kiedy komentuje te słowa z Ewangelii: „oportet semper orare et non deficere” („zawsze należy modlić się i nie ustawać", Łk 18, 1). Zadawał sobie pytanie, jak to jest możliwe - nieustannie się modlić? Odpowiadał sam sobie: gdy czynimy coś z miłości do Boga, rozpoczynamy od miłości i ofiarujemy Bogu, to już jest modlitwa. Nie trzeba przy pracy stale myśleć o Bogu, aby praca stawała się modlitwą – mówi Augustyn. I na pewno miał rację. Tak też również myślał św. Josemaría.

29:40 Co Ojciec by zasugerował: w jakich tematach, autorach, kwestiach, o których w tych dniach rozważaliśmy, należących do świata nauki, psychologii, socjologii, zarządzania, św. Josemaría mógłby stać się szczególnie znaczący i innowacyjny?

30:01 Bardzo ważną kwestią jest dziś połączenie etyki z pracą zawodową. Uświęcanie pracy i etyka. Praca ludzka, osoba ludzka ma zawsze, ale to zawsze, wymiar etyczny, chociaż może wydawać się, że to tylko kwestia matematyczna, techniczna... Wymiar etyczny zawsze jest obecny, jeżeli to coś ludzkiego. Wszystko, co ludzkie jest etyczne.

30:29 Ojcze, pochodzę przybywam z Mediolanu, i żyję – nie da się tego ukryć – w społeczeństwie uregulowanym i ukierunkowanym przez logikę świadczeń ekonomicznych. Dlatego chciałabym się spytać, jakie aspekty intelektualne powinny być punktem wyjścia, by dotrzeć do ducha uświęcania pracy.

30:51 Centralna kwestia to relacja z Bogiem. Jeżeli nie wyjdziemy od tego, że mamy osobistą relację z Bogiem i że trzeba ją pielęgnować i rozwijać, to pojęcie uświęcenia pracy nie ma sensu. To jest punkt wyjścia.

Uświęcanie pracy według św. Josemarii

Die Botschaft des Opus Dei

Das Opus Dei hilft, Christus in der Arbeit, im Familienleben und in den übrigen gewöhnlichen Lebensbereichen zu finden.

20.10.2021

Alle Getauften sind berufen, Christus nachzufolgen, das heißt nach dem Evangelium zu leben und seine Botschaft bekannt zu machen. Das Opus Dei hat die Aufgabe, an der Umsetzung dieses Evangelisierungsauftrages der Kirche dadurch mitzuwirken, dass es unter den Christen aller sozialen Stellungen ein Leben im Alltag und besonders in der Arbeit fördert, das ganz mit dem Glauben übereinstimmt.

Zum geistlichen Profil des Opus Dei gehören folgende Wesenszüge:

Gotteskindschaft: „Der Geist des Opus Dei gründet auf der Gotteskindschaft“,unterstreicht der hl. Josemaría. Kraft der Taufe sind die Christen Töchter und Söhne Gottes. Daher fördert die Prälatur in den Christen ein lebendiges Bewusstsein ihrer Gotteskindschaft. Aus dieser erwachsen Vertrauen in Gottes Vorsehung, Einfachheit im Umgang mit ihm, ein tiefer Sinn für die Würde der menschlichen Person und für die Geschwisterlichkeit unter den Menschen, echte christliche Liebe zur Welt und zu den geschaffenen Realitäten, innere Ausgeglichenheit und eine bejahende Einstellung zum Leben.

Christlicher Sinn des Alltagslebens: „Inmitten der durch und durch materiellen irdischen Dinge müssen wir uns bemühen, heilig zu werden, indem wir Gott und allen Menschen dienen“, schrieb der Gründer des Opus Dei. Die Familie, die Ehe, die Arbeit und die Beschäftigungen jeden Augenblicks sind ständige Gelegenheiten, Christus zu begegnen und ihn nachzuahmen, indem man sich bemüht, die menschlichen und christlichen Tugenden auszuüben: Liebe, Geduld, Demut, Arbeitsamkeit, Gerechtigkeit, Freude usw.

Die Arbeit heiligen: Die Heiligkeit in der Arbeit suchen bedeutet, sie einerseits so gut und professionell wie möglich und andererseits mit christlichem Sinn zu tun, d.h. aus Liebe zu Gott und um den anderen zu dienen. Auf diese Weise wird die gewöhnliche Arbeit zum Ort der Begegnung mit Christus.

Gebet und Opfer: Die vom Opus Dei erteilte Bildung erinnert daran, dass Gebet und Opfer notwendig zum christlichen Geist gehören. Die Angehörigen des Opus Dei besuchen täglich die hl. Messe und verrichten verschiedene Übungen christlicher Frömmigkeit. Zum Beispiel widmen sie eine gewisse Zeit dem persönlichen Gebet und lesen ein paar Minuten im Neuen Testament. Sie empfangen häufig das Beichtsakrament. Einen wichtigen Platz nimmt bei ihnen die Verehrung der Muttergottes ein. Im Sinne der Christusnachfolge versuchen sie auch, kleine Opfer darzubringen, besonders solche, die zu einer verlässlichen Pflichterfüllung beitragen und den Mitmenschen das Leben angenehmer machen, ferner das Fasten und das Almosengeben.

Leben aus einem Guss: Der Gründer des Opus Dei suchte die Christen davor zu bewahren, „eine Art Doppelleben zu führen: auf der einen Seite das Innenleben, der Umgang mit Gott, und auf der anderen Seite, säuberlich getrennt davon, das familiäre, berufliche und soziale Leben“. Vielmehr gebe es „nur ein einziges Leben, welches aus Fleisch und Geist besteht, und dieses einzige Leben muss an Leib und Seele geheiligt und von Gott erfüllt werden“.

Freiheit: Die Gläubigen des Opus Dei haben dieselben Rechte und Pflichten wie alle anderen Bürger. In Fragen der Politik, der Wirtschaft, der Kultur usw. handeln sie in persönlicher Freiheit und Verantwortung, ohne die Autorität der Kirche oder des Opus Dei für sich zu vereinnahmen und ohne ihre Ansichten als die einzigen hinzustellen, die mit dem Glauben übereinstimmen. Dazu gehört, dass sie die Freiheit und die Meinungen der anderen achten.

Liebe: Wer Christus kennen lernt, findet einen Schatz, den er nicht für sich behalten kann. Die Christen sind seine Zeugen und verbreiten seine Botschaft der Hoffnung unter Verwandten, Freunden und Kollegen, mit dem Beispiel und dem Wort. Der hl. Josemaría bemerkt dazu: „Im gemeinsamen Bemühen, Seite an Seite mit unseren Berufskollegen, unseren Freunden oder unseren Verwandten, können wir diesen helfen, dass sie zu Christus kommen.“ Dieses Bestreben ist untrennbar mit dem Willen verbunden, bei der Lösung der anstehenden materiellen und sozialen Probleme mitzuhelfen.

opusdei.org/de-de/article/die-botschaft-des-opus-dei/

Opus Dei

Message

Work, family life, and the ordinary events of each day are opportunities for drawing close to Christ, and making Him known to others.

The message of Opus Dei is that everyone can become a saint

03/02/2006

As the Second Vatican Council taught, every baptized person is called to follow Christ closely, by living according to the Gospel and making its teachings known to others. The aim of Opus Dei is to contribute to that evangelizing mission of the Church, by fostering among Christians of all social classes a life fully consistent with their faith, in the middle of the ordinary circumstances of their lives and especially through the sanctification of their work.

The following are some of the main features of the spirit of Opus Dei:

Divine filiation. “Divine filiation is the foundation of the spirit of Opus Dei,” said its founder, Saint Josemaría Escrivá. A Christian is a child of God by virtue of baptism. Thus the formation provided by the Prelature seeks to foster among the Christian faithful a deep awareness of their being children of God, and helps them act accordingly. It fosters confidence in divine providence, simplicity in their dialogue with God, a deep awareness of the dignity of each human being and of the need for fraternity among all people, a truly Christian love for the world and for all human realities created by God, and a sense of calm and optimism.

Ordinary life. “It is in the midst of the most material things of the earth that we must sanctify ourselves, serving God and all mankind,” said Saint Josemaría. The family, marriage, work – all of our activities – are opportunities for drawing close to and imitating Jesus, trying to practice charity, patience, humility, diligence, integrity, cheerfulness, and all the other human and Christian virtues.

Sanctifying work. Sanctifying work means to work with the spirit of Christ, to work competently and ethically, with the aim of loving God and serving others, and thus to sanctify the world from within, making the Gospel present in all activities whether they be outstanding or humble and hidden. In the eyes of God what matters is the love that is put into work, not its human success.

Prayer and sacrifice. The formation given by Opus Dei encourages prayer and sacrifice in order to sustain the effort to sanctify one’s ordinary occupations. Thus members strive to incorporate into their lives certain practices of Christian piety, such as prayer, daily Mass, sacramental confession, and reading and meditating on the Gospel. Devotion to our Lady occupies an important place in their hearts. Also, in striving to imitate Christ, they try to acquire a spirit of penance by offering up small sacrifices, particularly those that help them fulfill their duties faithfully and make life more pleasant for others, such as renouncing small pleasures, fasting, almsgiving, etc.

Unity of life. Saint Josemaría explained that Christians working in the world should not live “a kind of double life. On the one hand, an interior life, a life of union with God; and on the other, a separate and distinct professional, social and family life.” On the contrary: “There is just one life, made of flesh and spirit. And it is this life which has to become, in both soul and body, holy and filled with God.”

Freedom. The members of Opus Dei are ordinary citizens who enjoy the same rights and are subject to the same obligations as any other citizen. In their professional, family, political, financial or cultural activities, they act with freedom and personal responsibility, not involving the Church or Opus Dei in their decisions, nor presenting those decisions as the only Catholic solutions. This implies respecting the freedom and the opinions of others.

Charity. To meet Christ is to find a treasure that one cannot stop sharing. Christians are witnesses to Jesus and spread his message of hope among their companions, with their example and their words. “Side by side with our colleagues, friends and relatives and sharing their interests, we can help them come closer to Christ,” wrote Saint Josemaría. The wish to make others know Christ, which is a direct consequence of charity (that is, love of God above all things and of one’s neighbour as oneself), cannot be separated from the desire to contribute to finding solutions to the material needs and social problems of one’s surroundings.

Charity

Prayer

Sacrifice

Ordinary Life

Divine Filiation

Sanctifying Work

Freedom

Unity of Life

opusdei.org/en/article/message/