08 wrzesnia, KRÓLOWA MAZOWSZA I KUJAW,MATKA BOŻA SKĘPSKA

8 wrześania, w Święto Narodzin NMP
w Sanktuarium w Skępem obchodzony jest Odpust
i Uroczystośc Matki Bożej Skępskiej.

Królowa Mazowsza i Kujaw,Matka Boża Skępska to wezwanie Matki Bożej, której wizerunek,
w postaci figury,
znajdującej się w Sanktuarium, w kościele Bernardynów w Skępem, (diec. Płocka)

Nieduża (96 cm) derwniana figura Przedstawia Maryję jako młodą dziewczynę w stanie błogosławionym.
Pod stopami Maryi znajduje się srebrny księżyc podtrzymywany przez dwa srebrne anioły.
Z dziewczęcej twarzy Najświętszej Panny jasnieje pokora, skupienie i spokój. Złożone w modlitewnym geście dłonie Maryi przypominają o Jej nieustannym orędownictwie za nami u Syna.

Najwięcej próśb i podziękowań zanoszonych do Skępskiej Pani dotyczy łaski rodzicielstwa.

Cudowna Figura ma wspaniała i fascynujaca historię.

OBJAWIENIA MATKI BOŻEJ

Powstanie i rozwój klasztoru w Skępem wiąże się z prywatnymi objawieniemi,
mającymi miejsce w 1495 roku, przy drodze prowadzącej ze Skępego do Lipna.

Najstarsze źródła historyczne podają relacje ludu z okolicy Skępego o kilkakrotnym widzeniu
niezwykłego światła nad przydrożnym dużym kamieniem.

Niektórzy z nich twierdzili, że dostąpili widzenia Matki Bożej w otoczeniu chórów anielskich.

Pewien ubogi człowiek oświadczył po latach, że widział Najświętszą Maryję Pannę, która powiedziała mu, że miejsce to jest miłe Bogu i Jej..

Od tej pory szczególnym kultem i czcią otoczono kamień, na którym miały być widoczne Jej stopy.
W tych czasach, na Ziemi Dobrzyńskiej panowała epidemii dżumy .
Wieść o objawieniu szybko się rozeszła i do tego miejsca przywożono ludzi chorych z nadzieją uzdrowienia. W związku z tym przy kamieniu postawiono drewniany krzyż z wizerunkiem Pana Jezusa Ukrzyżowanego.

Sława licznych uzdrowień rozchodziła się szeroko. Tłumy pielgrzymów przybywały tu prosząc i otrzymując wiele łask. W podziękowaniu za otrzymane łaski uzdrowieni zawieszali na krzyżu dziękczynne wota.

1495 roku kuśnierz Jan z Pobiedziska miał widzenie Matki Bożej i otrzymał polecenie od Niej, aby właściciele Skępego wybudowali kaplicę na miejscu objawień.
Właściciele Skępego Mikołaj Kościelecki, kasztelan kruszwicki, i jego żona Katarzyna z Szamotuł, przekonani o prawdziwości objawień, wybudowali za miastem, w Wymyślinie, drewnianą kaplicę na miejscu dużego kamienia oznaczonego krzyżami.

Kaplica ta była nawiedzana przez okoliczną ludność, szczególnie po roku 1496, kiedy to córka Kościeleckich umieściła w niej z wdzięczności za uzdrowienie, drewnianą gotycką figurę Matki Bożej, jak mówi historia,nie uczyniona ręką rzemieślnika.

SEN KASZTELANKI
Łaskami słynąca figurka Maryi znajduje się w skępskim kościele od 1496 r.

Stary przekaz podaje niezwykłą historię tego zdarzenia.

Kasztelan Kościelecki miał córkę Zofię.
Piękna i mądra dziewczyna była wielką pociechą dla rodziców.
Pewnego dnia Zofia niespodziewanie zachorowała. Bolesne skurcze powykręcały jej nogi. Choroba całkowicie przykuła ją do łóżka. Żaden lekarz nie potrafił przynieść kasztelance ulgi w cierpieniu.
Pewnej nocy chora miała cudowny sen,
w którym Maryja objawiła się jej w postaci młodej dziewczyny.
Najświętsza Panna rzekła do niej, by z ufnością udała się do kościółka, który wybudował jej ojciec, i tam gorąco prosiła Boga o uzdrowienie.
Maryja poleciła także Zofii, by pojechała do Poznania i tam odszukała wizerunek, który będzie Ją przedstawiał w takiej postaci, w jakiej ukazała się jej we śnie.

Tej samej nocy rodzice dziewczyny otrzymali od Boga natchnienie,
by córkę polecić dobroci Bożej przez wstawiennictwo Maryi.
Tak jak powiedziała Maryja
Z wielką nadzieją i ufnością zaniesiono chorą do skępskiej kapliczki i tam zdarzył się cud. Zofia samodzielnie wstała z krzesła, na którym ją przyniesiono, i płacząc ze szczęścia padła na twarz przed ołtarzem.

Pragnąc jak najszybciej spełnić życzenie Maryi, panna Kościelecka udała się od Poznania, by odnaleźć wizerunek, o którym mówiła Matka Boża.
Odwiedzała pracownie wielu malarzy. Na próżno.
Poczęła więc gorąco modlić się do Boga o wskazówkę.
Niebawem doniesiono jej, że jest w Poznaniu jeszcze jeden artysta, który tworzy podobizny świętych.
Kasztelanka odszukała go i zapytała o obraz przedstawiający Maryję jako młodą dziewczynę. Niestety, malarz odpowiedział, że żadna z jego prac nie pasuje do tego opisu.
Jednak Zofia wiedziona dziwnym natchnieniem poprosiła go, by pokazał jej swoją pracownię. Artysta się zgodził.
Kiedy tylko dziewczyna przekroczyła próg pracowni, zwróciła uwagę na stojący w rogu posążek.
Od razu rozpoznała w nim postać ze swojego snu!

TO NIE MOJE DZIEŁO...
Kasztelanka chciała kupić figurkę, ale zdumiony malarz zarzekał się, że to nie jego dzieło i nie może zań przyjąć zapłaty.
Zrozumiał, że posążek znalazł się w jego pracowni w nadprzyrodzony sposób.
Pobożna panna podziękowała więc serdecznie i zabrała rzeźbę do Skępego.
Wieść o niezwykłym wizerunku szybko rozeszła się po okolicy.
Do kościółka, gdzie w ołtarzu umieszczono figurkę, zaczęły przybywać tłumy wiernych.
U stóp Maryi modlili się panowie i prosty lud, tutejsi i coraz liczniejsi pielgrzymi.
A Ona od początku hojnie rozlewała łaski na wszystkie swoje dzieci.
Tak zrodził się kult Pani Skępskiej, Królowej Mazowsza i Kujaw.

Stryj fundatora kaplicy, również Mikołaj Kościelecki, dziekan kapituły gnieźnieńskiej i prepozyt włocławski, późniejszy biskup chełmski postanowił sprowadzić z Koła oo. Bernardynów, którzy do dziś opiekują się Sanktuarium i służą pielgrzymom duszpasterstwem.

W 1995 r. sanktuarium obchodziło 500-lecie objawień w Skępem.

Figura Matki Bożej Skępskiej jest jedną z pierwszych koronowanych figur Matki Bożej w Polsce.

W 1755 r figura została koronowana koronami papieskimi.
Koronę wysadzaną drogimi kamieniami podarował Maryi papież Benedykt XIV.

Od 1955 roku okrywający Maryję jedwabny płaszcz, tkany jest złota nicią .

W 1980 roku złodzieje zbeszcześcili świątynię i ukradli złote korony.

8 września 1984 roku cudowną figurę rekoronował biskup Henryk Sikorski.

Historia objawień i cudownej figury została opisana
w pochodzącej z XIX wiekupieśni do Najświętszej Panny Skępskiej.

„Pieśń do Najświętszej Panny Skępskiej".
Już to czterysta lat odtąd płynie,
Jak pośród borów w Skępskiej dolinie
Leżał przy drodze kamień omszały,
Wielu krzyżami dziwnie znaczony.

Leżał w tem miejscu, gdzie na Mazurach
Jest Kościół Skępski o pięknych murach.
Tu ludziom godnym w jasności cała
Najświętsza Panna się objawiała.
Raz prostaczkowi rzekła zbożnemu,
Że wielce rada jest miejscu temu,
Wieść o zjawieniu szła od wsi do wsi,
Ludzie się zbiegli coraz to nowsi.

A z objawienia łaski świadczone
Zostały potem zaprzysiężone.
Zrazu Krzyż w miejscu tem postawiono,
Potem Kościółek z drzewa wzniesiono.

Żył w Powiedzisku mieścinie małej Jan,
kuśnierz z dawna wątły, schorzały;
Modląc się często we dnie i w nocy,
U Matki Boskiej żebrał pomocy.

Aż mu się Pani Święta zjawiła
I do chorego tak przemówiła:
Gdy chcesz dostąpić próśb swych ziszczenia,
Idź do znanego w Skępem kamienia;

Miejsce to sobie upodobałam,
I tam mej woli oznaki dałam.
Uszczęśliwiony w to miejsce bieży,
Patrzy: głaz prosty pod Krzyżem leży.

Przy tem mu karze w swej łaskawości
Iść do dziedzica tej skępskiej włości,
I prosić, aby ku jej uczczeniu
Zbudował Kościół przy tym kamieniu.

Pątnik już zdrowy do dóbr tych Pana,
Do Kruświckiego szedł kasztelana,
Miał Kościelecki Mikołaj miano,
Temu Jan zlecił, co mu kazano.

Uwierzył zacny dziedzic Janowi,
Najświętszej Matki Boskiej posłowi,
Sam jako wierny jej sługa znany,
Wzniósł ów Kościółek zrazu drewniany.

I aby uczcić Jej zwiastowanie,
Dał Kościołowi takież wezwanie.
Zaraz też ludzie wkoło słyszeli,
Jak w nim nucili pienia Anieli ...

Miał córkę Zofję dziwnej piękności,
Pociechę ojca, matki w starości;
Lecz Bóg doświadczyć chciał kasztelana,
By ztąd i Maryi cześć była dana.

Córka obłożnie zachorowała,
I nieszczęśliwą naraz się stała:
Skurczyły się jej, skrzywiły nogi,
Sprawiając wielkie bóle niebogi.

Boleść rodziców niezmierną była,
Gdy tak kochanka ich ból znosiła.
Próżno lekarzy słynnych wzywali:
Ci żadnej ulgi chorej nie dali.

Wtem raz, jak niesie podanie o tem,
Schorzałej we śnie w marzeniu złotem
Najświętsza Panna się objawiła
W postaci, jakby dziewczątkiem była.

I rzekła chorej, aby bez zwłoki
Ztąd się udała w wierze głębokiej
Wprost do Kosciółka zbudowanego,
Kosztem jej ojca Koscieleckiego.

Tam niechaj żebrze litości Boga,
A zaraz boleść rzuci ją sroga.
Nadto najświętsza Panna zleciła,
By do Poznania potem przybyła.

Tam jej wynaleźć obraz się zdarzy
Najświętszej Panny u tych malarzy
W postaci, jak się w śnie objawiła:
(Więc jak dzieweczka przedziwnie miła).

I niechaj obraz ten zakupiony
W Skępskim Kościele będzie złożony.
O śnie tym córka z samego rana
Mówi rodzicom uradowana.

Ci rzekli córce na jej zdumienie,
Że im też w nocy przyszło natchnienie,
By chorą oddać litości Bożej
I Tej, co leki cudowne mnoży.

Więc niosą chorą; przy niej rodzice
Idą też błagać Bogarodzicę;
Że połamana na ciele była,
Więc się na krześle usadowiła.

I już połowę drogi przebyli, -
Nagle panienka w cudownej chwili
Rodzicom radość swą oznajmuje,
Że już się zdrową zupełnie czuje!

Zrywa się z krzesła niezmiernie rada
Biegnie przed ołtarz, gdzie na twarz pada,
I przed Wszechmocny łzy wdzięczne lała,
Że uzdrowienia cudem doznała!

Więc, jak jej Panna Święta zleciła,
Zaraz ozdobić postanowiła
Kościółek Skępski owym obrazem,
By cześć i Bogu oddać zarazem.

Więc do Poznania jedzie w tym celu,
Zwiedza pracownię malarzy wielu,
Szuka obrazu w śnie widzianego,
Próżno! Nie może znależć takiego.

Zmartwiona w próżnem poszukiwaniu
Słyszy, że jeszcze mieszka w Poznaniu
Malarz, co święte maluje twarze;
Tam kasztelanka zawieść się karze.

Niestety! Zawód ma i tu ona,
Ale przeczuciem dusznem wiedziona,
Błaga o obraz szukany, który
Zaraz, sowicie, zapłaci z góry.

Gdy widzi malarz, że gołosłownie
Trudno przekonać, otwarł pracownię:
Niech panna swemi ujrzy oczyma,
Że szukanego przedmiotu nie ma.

Zaledwie weszła na próg podwoi,
Patrzy ... posążek w kąciku stoi;
Rzeźbiarską sztuką był wyrobiony
W sukience długiej, ślicznie złoconej.

Chce płacić, ale malarz zdumiony,
Że tu posążek jest znaleziony,
Którego nie znał, nie robił wcale,
Przyjąć zapłatę odmawia stale.

Rzeknie: „wziąć obraz pozwalam szczerze,
Lecz się zapłaty za to nie bierze,
Co ręką Bożą było zdziałane,
A w to tu miejsce cudem zesłane".

Zaledwie błysła zorza poranna,
Wiezie już statuę pobożna panna,
Że z Opatrzności Boskiej ją miała,
W ołtarz ją skępski wstawić kazała.

Gdy wieść gruchnęła po okolicy
O tej statui Bogarodzicy,
Panowie, panie i ludu siła
Co dzień to liczniej tutaj śpieszyła.

Lecz nie dość księży było w tej porze,
Coby tu służby spełniali Boże;
Ksiądz Kościelecki, biskup czci godzien,
O tej potrzebie rozmyślał codzień.

Jako współdziedzic tej Skępskiej włości,
Pełen dla ludu swego miłości,
Wyjednał zgodę Rzymskiej stolicy,
Żeby osiedli tu zakonnicy.

Tak nowy Kościół już murowany
Kosztem biskupa wybudowany,
Wnet bernardyni już posiadali;
Królowie sporo gruntów im dali.

A gdy i klasztor wybudowano,
Pod Kościół kamień węgielny dano
Ten sam, nad który światło błyskało,
Co się pobożnym pokazywało.

Kościół ten również za swe wezwanie,
Najświętszej Panny miał Zwiastowanie.
Teraz już piękna i okazała
Służba się Boża w nim odbywała.

Wielu cudownych łask tu doznało,
Uszczęśliwionych było niemało,
Ca w kompanijach tu przybywali
I hołd Najświętszej Pannie składali.

Gdy rzesze wiernych co rok wzrastały,
I nowy kościół stał się za mały:
Więc go panowie możni zwiększyli
Tak, jak wygląda w obecnej chwili.

W złocistym płaszczu Najświętsza Panna
Jaśni tu jako jutrznia zaranna,
A gdy lud błaga opieki Matki,
Zda się, że mówi: „Witam was, dziatki!".

źrodlo tekstu tej piesni:: www.bernardyni.ofm.pl

MODLITWA DO MATKI BOŻEJ SKĘPSKIEJ
Cudowna Skępska, Maryjo nasza, jesteśmy Ci wdzięczni za to,
że blaskiem promieni Słońca dotknęłaś tej ziemi, aby ją uświęcić.
Panno Niepokalana, prosimy Cię,
pomóż nam bronić ludzkiej miłości i życia
w każdym człowieku i w nas samych.
Matko Kochana,
wspomagaj nas w wypełnianiu naszego posłannictwa
w świecie współczesnym.
Bądź nam Gwiazdą Pocieszenia,
bądź Przebaczenia Uśmiechem
i Słońcem nadziei wiecznego szczęścia.
Błagamy Cię, wstawiaj się za nami u Twego Syna,
Jezusa Chrystusa, któremu jesteś Matką. Amen.